De Spiegel
Van de ene op de andere dag kan er een bewustzijn ontstaan dat dingen zomaar ineens ontzettend mis kunnen gaan. Bewust van een onveiligheid die je zomaar niet meer van je af kunt schudden.De Spiegel
Soms kan een gebeurtenis een klap geven tegen de realiteit zoals jij die kende. Een traumatische bevalling, inbraak, aanranding, ziekte, een gewelddadige relatie.
Van de ene op de andere dag kan er een bewustzijn ontstaan dat dingen zomaar ineens ontzettend mis kunnen gaan.
Bewust van een onveiligheid die je zomaar niet meer van je af kunt schudden.
Wat je merkt is dat je niet meer terug kunt naar de persoon die je was voor dit je overkwam. Vaak geeft dit frustratie, onmacht en gevoelens van onrechtvaardigheid. Je kunt niet terug naar het oude. Je kunt ook nog niet door naar iets nieuws.
Het lijkt een soort twilight zone waar mensen met gemak tientallen jaren in gevangen kunnen blijven zitten. Een fase waarin je mensen dingen kwalijk kunt blijven nemen. Waarin je jezelf dingen kunt kwalijk nemen. Zaken die je alsmaar bezig blijven houden ondanks dat er niks meer aan te veranderen is.
Dit proces wil ik graag beschrijven aan de hand van een PTSS ticje wat ik zelf heb. Ik heb en had er zo een aantal maar deze hele simpele laat mij zien hoe mijn proces hierin verliep. Misschien herken je het en kun je er iets mee. Ik denk dat elk mens hier uiteindelijk toch zijn eigen weg in zal moeten vinden.
In mijn huis hing een spiegel. Ik wist dat deze daar hing. Natuurlijk begreep ik ook prima dat ik mezelf erin zie als ik erlangs afloop. Toch telkens als ik naar de wc ging laat op de avond en ik liep voorbij die spiegel, schrok ik enorm hevig van mijn eigen beweging reflecterend in die spiegel. Vanuit dat gevoel ging ik slapen en kreeg ik nachtmerries en herbelevingen van een ervaring die allang tot het verleden behoort. Aangezien dat geen pretje was werd ik automatisch nog alerter op het schrikgevoel. Ik werd banger voor nachtmerries, want deze bepaalden ook hoe ik me de volgende dagen voelde. Ze begonnen steeds vaker voor te komen. Dit werd een cirkel waar ik mezelf niet uit kreeg.
Ik deed alles wat ik kon bedenken om deze cirkel te doorbreken. Therapie, meditatie, hypnose, alcohol. In feite lag de oplossing voor de hand. Althans voor dit triggerpuntje dan. Gewoon iets over die spiegel hangen of de spiegel weghalen bijvoorbeeld. Dergelijke oplossingen riepen bij mij veel weerstand op. Alsof ik dan aan mezelf toegaf dat ik zwak was. Ik strafte mezelf met het idee dat ik prima wist dat er niemand in mijn huis was en dat ik dit gewoon maar weer moest leren. Ik vergeleek me met mensen waarvoor zulke dingen geen issue zouden zijn. Verweet mezelf hoe belachelijk en kleinzielig het was. Zo pushte ik mezelf met harde hand om hiermee te dealen.
Dit ging zo door tot het moment dat ik continu fysiek ziek bleef worden door o.a. slaapgebrek. Ik besloot uiteindelijk toch maar een handdoek over de spiegel te gaan hangen als het ging schemeren. Dat loste inderdaad die trigger al gewoon op. Zo simpel was het gewoon. Waarom deed ik dit niet eerder?
Vanuit de weerstand om toe te geven dat ik niet meer terug kon naar mijn oude zelf hield ik mezelf gevangen in dit deel van het proces. Ik zou niet willen zeggen, langer dan nodig, want juist het doorstaan en doorvoelen ervan brengt dit inzicht. Achteraf is het altijd makkelijk.. “Had ik maar”.
Eenmaal in bezit van dit inzicht kun je pas zien hoeveel korter de weg er naartoe ook had kunnen zijn. Dit zijn dus duidelijk geen helpende gedachten. Het kost de tijd die het kost. Klaar. Straf jezelf er niet mee dat het ook anders had gekund.
Na heel wat jaartjes van dit soort zelfkastijdingen besloot ik mezelf te accepteren zoals ik ben. Niet meer mezelf dwingen tot dingen die gewoon niet meer bij de huidige ik horen. Mezelf veranderen hoeft niet meer. Ik pas mijn leven aan op wat goed voelt voor mij. Daar is altijd wel een weg in te vinden als je het jezelf kunt gunnen.
Wil dat zeggen dat ik al die therapie en andere manieren om uiteindelijk dit te bereiken had kunnen overslaan? Ooit dacht ik van wel. Niks helpt. Het is allemaal zinloos. Maar dat is niet zo. De meeste dingen die je doet om jezelf uit zo’n patroon los te krijgen gaan traag. De veranderingen zijn zo subtiel. Bijna niet waarneembaar. Zeker wanneer je er nog midden in zit overheerst frustratie en wanhoop. De angst dat wat je nu voelt misschien wel nooit meer beter wordt.
Geen enkele therapie geeft jou van vandaag op morgen de handvatten om een knop om te zetten, waardoor je weer lekker terug kunt naar die oude onbezorgde versie van jezelf. Die persoon komt niet meer terug. Wat het wel doet, met de tijd, is verzachten. Je schrikt minder heftig. Je herstelt sneller van een nachtje terror dromen. Je voelt je minder lang down na een herbeleving. Het rot gevoel wordt minder diep en duurt minder lang. Dat is het eerste teken van je groei hierin.
Natuurlijk wil je dat je morgen al overal vanaf bent. Want je hebt niet verdient wat je is overkomen. Je hebt net als iedereen ook recht op een gelukkig leven. Precies deze dingen houden je langer gevangen in de twilight zone. Het doorvoelen van al deze emoties is niet iets om over te slaan. Hoe zwaar het ook is. Begin als eerste met liever te zijn voor jezelf.
Al die zelfstraf, of gevoel dat het leven anders hoort te zijn dan het voor je heeft uitgepakt geeft een weerstand die de weg naar je volgende fase blokkeert.
Tegenwoordig hoef ik mijn spiegel niet af te dekken met een handdoek, die ik gauw kan weghalen zodat niemand het ziet. Zodat niemand er vragen over stelt. Mijn spiegel krijgt een mooi gordijnrailtje. Het mag er gewoon zijn. Dit stukje wat overbleef van ervaringen die me achteraf bekeken meer hebben opgeleverd dan gekost.
Je hebt vaak niet te kiezen wat je overkomt. Wat je er vervolgens mee doet bepaal je wél zelf.
Degene die na dit proces voor die spiegel staat, is echt de moeite waard om te leren kennen. Ontneem jezelf dat vooral niet.
You got This.
Datum: 03-09-'22
Terug naar overzicht